»ថ្លែងពីបុប្ផាមួយកំសត់
ដុះទីជនបទស្រែចម្ការ
រូបឆោមស្រស់ឆើតសមកាយា ជាទ្រព្យនៃផ្កាប្រាថ្នាប៉ង។
»ផ្កាមានវាសនារស់ទីក្រុង
ចិត្តកាយឆោមយង់ខំបន់ផ្សង
ក្រេបយកវិជ្ជាដែលត្រចង់
ជាស្ពាន់ចម្លងភពល្ងង់ខ្លៅ។
»មិនគួរបុស្បាប្រែអភ័ព្វ
ជួបកម្មឥតគាប់ស្រស់ឆោមឆ្លៅ
លង់ក្នុងឧបាយគ្រូចិត្តខ្មៅ
គ្រូចិត្តឃោឃៅគ្មានសមាចារ ។
»ប្រើល្បិចគ្រប់ស្នៀតឲ្យស្រីលង់
ជឿជាក់ផុងស្លុងលង់កាមា
រុះរោយលម្អងបង់អសារ
មេឃាភ្លឺថ្លាប្រែជាងងឹត។
»ចិត្តធ្លាប់ស្រឡាញ់ប្រែជាស្អប់
ទ្រូងញ័រចំប្រប់ហួសលែងគិត
តាមក្ដៅនឹងចិត្តដែលងងឹត ប្រហារជាក់ពិតឲ្យមរណា។
»តែទ្រាំអត់ធ្មត់គិតថាកម្ម
ស៊ូរស់រងចាំថ្ងៃមរណា
ល្បែងស្នេហ៍ជាតិនេះនាងសោកា
ទុកជាខ្លឹមសារនៃជីវិត។
»ចុងក្រោយសូមផ្ដាំអស់មិត្តញាតិ
និងស្រីឯទៀតគួរវៃគិត
កុំល្ងង់ចាញ់កលគ្រូអមិត្ត
បើសិនជួបពិតដូងរឿងខ្ញុំ។
សមាចារ «
អភិសមាចារ» មានន័យថា៖
- សមាចារ
( ន. )
[សៈម៉ាចា]
( សំ., បា. )(< សំ “ប្រពៃ, ត្រឹមត្រូវ”, ំ > ម + អាចារ “មារយាទ”)
មារយាទល្អ, មារយាទត្រឹមត្រូវ, រៀបរយ; មាន ៣ យ៉ាងគឺ
មារយាទរៀបរយខាងកាយ, វាចា, ចិត្ត ហៅ កាយសមាចារ, វចីសមាចារ, មនោសមាចារ
។
- អភិ
( និ. )
[អៈភិ]
( សំ., បា. )និបាតសព្ទឬឧបសគ្គសព្ទសម្រាប់ប្រើជាបុព្វបទ
រៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ មានសេចក្ដីថា “ក្រៃ, ក្រៃលែង, ក្រៃពេក,
ពេកក្រៃ; ណាស់; លើសលែង; ឆ្ពោះ, ចំពោះ, ឆ្ពោះត្រង់; សង្កត់;
គ្របពីលើ;...”; ឬកាលបើរៀងភ្ជាប់ជាមួយនឹងសព្ទណា
អាចបង្វែរសព្ទនោះឲ្យងាកសេចក្ដីប្លែកពីប្រក្រតីដើមក៏មាន ដូចជា
ភូ “កើត; មាន”, អភិ-ភូ “គ្របសង្កត់” ជាដើម ។
