សួនកំណាព្យ ដែនដីខ្មែរ: ផ្ការោយលម្អង

»ថ្លែងពីបុប្ផាមួយកំសត់ ដុះទីជនបទស្រែចម្ការ

រូបឆោមស្រស់ឆើតសមកាយា ជាទ្រព្យនៃផ្កាប្រាថ្នាប៉ង។

»ផ្កាមានវាសនារស់ទីក្រុង ចិត្តកាយឆោមយង់ខំបន់ផ្សង

ក្រេបយកវិជ្ជាដែលត្រចង់ ជាស្ពាន់ចម្លងភពល្ងង់ខ្លៅ។

»មិនគួរបុស្បាប្រែអភ័ព្វ ជួបកម្មឥតគាប់ស្រស់ឆោមឆ្លៅ

លង់ក្នុងឧបាយគ្រូចិត្តខ្មៅ គ្រូចិត្តឃោឃៅគ្មានសមាចារ ។

»ប្រើល្បិចគ្រប់ស្នៀតឲ្យស្រីលង់ ជឿជាក់ផុងស្លុងលង់កាមា

រុះរោយលម្អងបង់អសារ មេឃាភ្លឺថ្លាប្រែជាងងឹត។

»ចិត្តធ្លាប់ស្រឡាញ់ប្រែជាស្អប់ ទ្រូងញ័រចំប្រប់ហួសលែងគិត

តាមក្ដៅនឹងចិត្តដែលងងឹត ប្រហារជាក់ពិតឲ្យមរណា។

»តែទ្រាំអត់ធ្មត់គិតថាកម្ម ស៊ូរស់រងចាំថ្ងៃមរណា

ល្បែងស្នេហ៍ជាតិនេះនាងសោកា ទុកជាខ្លឹមសារនៃជីវិត។

»ចុងក្រោយសូមផ្ដាំអស់មិត្តញាតិ និងស្រីឯទៀតគួរវៃគិត

កុំល្ងង់ចាញ់កលគ្រូអមិត្ត បើសិនជួបពិតដូងរឿងខ្ញុំ។

សមាចារ «អភិសមាចារ» មានន័យថា៖

សមាចារ ( ន. ) [សៈម៉ាចា] ( សំ., បា. )(< សំ “ប្រពៃ, ត្រឹមត្រូវ”, ំ > ម + អាចារ “មារយាទ”) មារយាទល្អ, មារយាទត្រឹមត្រូវ, រៀបរយ; មាន ៣ យ៉ាងគឺ មារយាទរៀបរយខាងកាយ, វាចា, ចិត្ត ហៅ កាយសមាចារ, វចីសមាចារ, មនោសមាចារ ។
អភិ ( និ. ) [អៈភិ] ( សំ., បា. )និបាតសព្ទឬឧបសគ្គសព្ទសម្រាប់ប្រើជាបុព្វបទ រៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ មានសេចក្ដីថា “ក្រៃ, ក្រៃលែង, ក្រៃពេក, ពេកក្រៃ; ណាស់; លើសលែង; ឆ្ពោះ, ចំពោះ, ឆ្ពោះត្រង់; សង្កត់; គ្របពីលើ;...”; ឬកាលបើរៀងភ្ជាប់ជាមួយនឹងសព្ទណា អាចបង្វែរសព្ទនោះឲ្យងាកសេចក្ដីប្លែកពីប្រក្រតីដើមក៏មាន ដូចជា ភូ “កើត; មាន”, អភិ-ភូ “គ្របសង្កត់” ជាដើម ។

កំណាព្យ